Sznaucer olbrzym

Pierwotnie sznaucer olbrzym wykorzystywany był w południowych Niemczech do zaganiania bydła. Na przełomie XIX i XX wieku grupa hodowców doceniła zalety użytkowe i wspaniały charakter tych psów. W 1913 założono dla nich księgi rodowodowe, a w roku 1925 sznaucer olbrzym został oficjalnie uznany za rasę służbową.

Duży, mocny, raczej krępy niż lekki. Powiększony, silniejszy sznaucer. Pies o niewzruszonym charakterze, gotów do obrony, jego wygląd wzbudza respekt.

SIERŚĆ: Powinna być twarda, szorstka i gęsta; składa się gęstego podszerstka i nie za krótkiej okrywy, przylegającej do ciała. Włos okrywowy szorstki, dostatecznie długi, aby ocenić jego strukturę, ani szczeciniasty, ani falisty. Na kończynach włos nie tak twardy, jak na tułowiu. Na wierzchu głowy i uszach sierść krótka. Charakterystyczna jest broda, która nie powinna być całkiem miękka, i krzaczaste brwi, trochę przykrywające oczy.

MAŚĆ:
Czysto czarna z czarnym podszerstkiem.
Pieprz i sól.

Typowe dla psa tej rasy są łagodny i wyrównany temperament, oraz niezachwiana lojalność wobec właściciela. Dobrze rozwinięte narządy zmysłów, inteligencja, łatwość w szkoleniu, siła, wytrzymałość, szybkość i odporność na złą pogodę i choroby czynią z niego doskonałego psa do towarzystwa, służbowego, użytkowego i sportowego.

Brak danych

Brak danych

Psy te potrzebują bardzo dużo ruchu. Nadaja się również do miasta ale potrzeba im zapewnić na prawdę dużo ruchu.

Sznaucer olbrzym spełnia następujące funkcje:

• psy bojowe
• psy bojowe
• psy do towarzystwa
• psy mundurowe
• psy obronne
• psy ratownicze