Parwowiroza

Skąd pochodzi, jakie są przyczyny jej wystąpienia, jak przebiega. Dowiedz się wszystkiego o tej niebezpiecznej chorobie.

Pochodzenie
Parwowiroza to choroba zakaźna, niebezpieczna szczególnie dla szczeniąt. Dotyczy głównie psów do 6 miesiąca życia. Pierwsze przypadki choroby odnotowano w latach ‘80 XX wieku. Padło wtedy mnóstwo szczeniąt na całym świecie. Wiele hodowli poniosło olbrzymie straty. Wirus atakował głównie tkankę mięśniową prążkowaną serca. Obecnie dominuje postać jelitowa choroby, niszcząca szybko dzielące się entrocyty w jelitach. Dla każdego zwierzęcia choroba może mieć różny przebieg. Zależy to w głównej mierze od wieku psa, jego kondycji oraz od szczepu wirusa.

Droga zakażenia
Choroba wywoływana jest przez parwowirusa psiego. Może zaatakować każdego szczeniaka. Do zarażenia dochodzi najczęściej poprzez kontakt młodego psa z kałem chorego zwierzęcia. Jednak jest to tylko jedna z wielu możliwości. Zarazki te są bardzo odporne na działanie czynników zewnętrznych i mogą przetrwać w skrajnych warunkach. Może je nawet przynieść właściciel na swoich butach. Szczeniak zarazi się również poprzez kontakt ze zwierzętami, które mogą przenosić zarazki, np. gryzonie lub koty. Trzeba tutaj zaznaczyć, że dla dorosłego psa, zakażenie przebiega prawie bezobjawowo i pełni on tylko rolę nosiciela.

Najczęstsze symptomy

  • Biegunka, często z krwią
  • Ospałość
  • Wymioty
  • Depresja
  • Ból przy wypróżnianiu
  • Utrata apetytu
  • Gorączka

Przebieg choroby i leczenie
Pierwsze objawy pojawiają się zazwyczaj po 4 do 14 dni od zarażenia. Najczęstsze symptomy są wymienione wyżej. Jako pierwsze prawdopodobnie pojawią się wymioty, biegunka i gorączka. Są one bardzo wyniszczające dla tak młodego organizmu. Pies traci duże ilości płynów i elektrolitów, prowadząc do odwodnienia, utraty masy ciała i zaburzeń powiązanych z brakiem elektrolitów. Pies będzie coraz bardziej osłabiony. W przypadku nieleczonej parwowirozy śmierć zwierzęcia może nastąpić już po 2-3 dniach od wystąpienia pierwszych objawów. Jeżeli pies przejdzie chorobę nabiera odporności na kolejne 20 miesięcy.

Bardzo ważne jest nawadnianie psa. Zazwyczaj podaje mu się kroplówkę z glukozą, witaminami i aminokwasami. Weterynarz, we wczesnym stadium, poda również psu surowicę, antybiotyki i leki przeciwwymiotne. Antybiotyki mają na celu zapobiegnięcie powikłaniom bakteryjnym, bardzo często występujących przy parwowirozie.

Na początku terapii (1-2 dni) pies musi przejść głodówkę. Mimo, że może wykazywać apetyt, to i tak z całą pewnością zwróci spożyty pokarm. Dotyczy to nawet wody. Dzieje się tak ponieważ, każde jedzenie powoduje podrażnienie żołądka.

Większość przypadków choroby udaje się wyleczyć.

Profilaktyka
Obecnie najskuteczniejszą metodą walki z tą chorobą jest system szczepień. Szczepionkę podaje się w 6, 9 i 12 tygodniu życia. Dodatkowo doszczepia się psa po upływie roku, a następnie, co trzy lata. Szczepionki, w przybliżeniu, zaczynają działać po upływie 14 dni. W tym okresie najlepiej nie dopuszczać do kontaktu szczenięcia z innymi psami.

Zakłada się, iż obszary miejskie, cały czas są wystawione na działanie tego wirusa. Dlatego też, zabierając psa na spacer, trzymajmy go z dala m.in. od trawników, w których mogą leżeć odchody różnych zwierząt. Omijajmy też kliniki weterynaryjne, gdyż wokół nich zagęszczenie wirusa może być jeszcze większe. Pies nie powinien mieć też dostępu do butów i przedmiotów, na których mogą znaleźć się zarazki wirusa.

Jeśli straciliśmy psa na tą chorobę musimy odczekać trochę czasu zanim sprowadzimy do domu nowego szczeniaka. Sześć miesięcy to minimum. Tyle czasu wirus zachowuje zakaźność. Z ogólnodostępnych środków jedynie podchloryn sodu, zawarty m.in. w Domestosie, niszczy tego wirusa.

Parwowirus psi nie jest niebezpieczny dla człowieka.

Kategoria: